Numero Uno

Voor deze allereerste blogpost vind ik het leuk om het verleden in te duiken. Ook ik ben jong geweest en ook toen schreef ik wel eens. Stiekem wil ik niet toegeven dat ik wel inspiratie had om een blog uit de grond te stampen waarin ik mij als journalist label maar inspiratie, ho maar. Vandaar dus deze schaamteloze herpublicatie van dit stukje gebrabbel.

De laatste tijd is jullie trouwe (ahum) columnist een aantal dingen opgevallen. Deze dingen hebben allemaal min of meer te maken met hetzelfde ergerlijke maar eigenlijk ook vermakelijke onderwerp namelijk; stoer doen.

Mensen van vele culturen en rassen doen dit, het is een vorm van jezelf profileren en anderen afschrikken. ‘Kom niet aan mij’ of ‘Wat kijk je brada, ik maak je af’ dat soort dingen. Toch is er een ras dat absoluut niet stoer kan doen. Indiers. Kijk maar eens op straat. Degene die het proberen dragen heel ‘stoer’ een jaren ‘90 zonnenbril, zo’n terminator-bril zeg maar. Het haar achterover gekamd met teveel gel en anderhalve dag sportschool achter de kiezen. Door de armen tijdens het lopen ver uit elkaar te doen hopen ze zich tevergeefs breder te doen lijken.

Chinezen en Japanners hebben er ook een handje van. Ze gaan vaak gekleed in hiphop kledij. Met de broek op hun enkels en een pet ver oven hun hoofden een Ipod op 180db zeg maar. Het zijn net personages rechtstreeks uit Paris Hilton’s My New BFF. Toch zijn ze minder erg dan de Indiers want de Japanners en de Chinezen hebben een geheim wapen: De ninja.

 Er zijn ook een aantal dingen die je onmogelijk stoer kan doen, ongeacht je afkomst. Hoe erg je ook je best doet, deze dingen zijn gedoemd te falen. Een belangrijke maar niet eentje waar je direct aan zou denken is; Achterop een fiets springen. Met een sigaret in je linkerhand en je rechterhand in je zak achter een rijdende opoefiets aan schuifelen en stoer om je heenkijkend er halfslachtig op springen levert je al gauw hoongelach op van dezelfde mensen waar je zo stoer naar keek.

Iets waarvan je zou denken dat het stoer is, omdat het kracht kost, is dat niet. Integendeel. Iets zwaars tillen. Met een Ikea-medewerker door de knieen zakkend en met een rode kop een driezitsbank achterin je busje zien te krijgen. Om je heen kijkend en proberen een knipoog te geven naar een mooie vrouw om vervolgens over een stoeprand te struikelen. Het gaat niet.

De laatste komt het dichtst in de buurt van een geslaagde poging stoer te doen maar mislukt altijd jammerlijk. Hardlopen. Hevig zwetend met een rode kop in je oude trainingsbroek over de oudegracht in Utrecht joggen. Met het hoofd omhoog probeer je zo ‘casual’ mogelijk te kijken en hoop je dat niemand raar naar je kijkt. Het helpt ook niet mee dat je je rengedrag aanpast aan de muziek die je op hebt. Keihard een sprintje trekken langs een dichtbevolkt terrasje of de nieuwste hit van Jay-Z halfslachtig meezingen omdat je tekst niet kent en daardoor meer als iemand met een spraakgebrek klinken.

 Negers hoeven het minst moeite te doen om stoer te zijn. Zij zijn zo geboren. Ze komen wandelend uit de vagina met een swagger waar je U tegen zegt. Waar een Nederlander tegenwoordig een pet, een oorbel, Stone Island kleding en een Marokkaans accent voor nodig heeft, doet de neger in zijn zondags kloffie terwijl hij de krant van het gazon pakt. Stoer kijken. En dat bedoel ik eens niet negatief.