De dodelijke grondeekhoorn

Buford. Nee dit is niet het nieuwste model bij de plaatselijke Forddealer, dit is het kleinste dorpje van de Verenigde Staten. Het plaatsje met exact 1 inwoner wordt morgen geveild. De media melden dat de eigenaar met pensioen gaat. Dat vond ik te makkelijk dus ik ben op zoek gegaan en heb de ware reden ontdekt: grondeekhoorns. Floris Visman

Dat is even schrikken hé? Zo’n lief, leuk, schattig beestje met van die ronde wangetjes waar hij spullen in stopt en zo, die doen toch geen vlieg kwaad? Ik snap dat dit een zeer zware aantijging is van mijn kant en daarom zal ik alles precies uitleggen. Veel tijd heb ik echter niet om deze column te tikken want ongeveer vijf meter rechts van mij, in de tuin, komt een groepje grondeekhoorns langzaam dichterbij. Met geslepen klauwen en galzwarte oogjes kijken ze mij aan. Ik voel dat ze weten wat ik schrijf.

Maar goed, terug naar Buford. Ergens in de staat Wyoming werd het dorpje midden in de negentiende eeuw opgericht. Tijdens de bouw van de transcontinentale spoorlijn konden werkers er wonen. Op zijn hoogtepunt kende het 2000 inwoners. Toen in 1980 de huidige eigenaar Don Sammons er met zijn vrouw en kind kwam wonen verhoogde hij het inwonersaantal naar zeven. Het dorpje was al nagenoeg uitgestorven omdat de trein er niet meer stopte. Don’s vrouw is inmiddels al jaren geleden overleden en zijn zoon is uit huis gegaan. Nu, in 2012, houdt ook Don het voor gezien.

Zover dus de officiële versie. In een item van de Amerikaanse zender MSNBC over het dorpje wordt een klein portret geschilderd. Sammons komt aan het woord en een aantal verdwaalde toeristen wordt gevraagd wat ze er doen. Een vrouw antwoord dat ze eigenlijk geen idee heeft. Een man maakt nog een grapje. De interviewer vraagt of hij vindt dat Buford door kan gaan voor een dorp. De man antwoord dat het voor Wyoming bijna een stad is. Er wordt gelachen, de reportage is luchtig.

Luttele seconden na de mannelijke toerist filmt de cameraman een paar seconde een ogenschijnlijk onschuldig beestje. De grondeekhoorn. Het beestje steekt zijn hoofd uit zijn hol. Met een verwilderde blik in zijn kraaloogjes kijkt hij in het rond. Hij zoekt naar iets dat zijn rust verstoord. Dan kijkt hij in de camera. Heel even maar. Voor het ongetrainde oog te kort maar voor een ervaringsexpert als ik een waarschuwingsschot. Ik krijg het koud. Een shot later zijn het er al twee en staan ze met hun rug recht in een alerte en agressieve houding. De dood loert met ze mee.

In mijn tijd als strontschuiver bij Artis heb ik eens een grondeekhoorn familie meegemaakt. Helaas kwam het personeel er te laat achter dat de beestjes extreem territoriaal zijn. Laat ik zeggen dat ze de arme Evert in een hele kleine kist hebben begraven. Don Sammons sluit de reportage af met de zin: ‘Ik weet niet wat er met Buford gaat gebeuren als ik met pensioen ga’. Dit lijkt op onzekerheid maar ik hoor het in zijn stem; Don is opgelucht. Het gevecht is voorbij. Mijn tijd is ook om. De eekhoorntjes zijn tot mijn computer genaderd. Ik geef op. Ze mogen mijn tuin hebben.