Vakkenvullen schijnt het populairste bijbaantje onder jongeren te zijn. Ik heb dat nooit begrepen. Met je blote handen in een plas appelcompote graaien terwijl een stokoude vrouw je omver rijdt met een winkelkarretje. Mij niet gezien.
Er waren tijden dat ik het heb overwogen. Met een groepje vrienden bij een supermarkt werken en dan ‘afgekeurd’ bier drinken. Sixpacks met een deukje er in, dat soort werk. Een slagroomtaart onder je Albert Heijn jas schuiven en hem dan buiten opeten. Zo slecht klinkt dat niet.
Helaas is dat ook het enige. Ten eerste heb je de vervelende klanten en het armetierige bedrag dat je op je rekening gestort krijgt. Ten tweede heb je meestal een zak als bedrijfsleider. Als een echte Eichmann hijgt hij keihard in je nek als je iets anders uit durft te brengen dan ‘ja meneer’ of ‘die pruimensalade verkopen wij niet meer, mevrouw’.
De kans is groot dat een bedrijfsleider nooit verder komt. Meestal woont hij nog bij zijn moeder. Op zijn tenen komt hij thuis. Hij probeert geen geluid te maken. Meestal hoort zijn moeder het toch. Zij hoort alles. ”Waar is mijn slof sigaretten? Je kan ook niets goed doen hè”? Het is duidelijk waar de frustratie vandaan komt.
Nee, ik bezorgde liever een krantje. Heerlijk op een overbeladen fiets je banden kapotremmen terwijl je de helft van de kranten in het dichtstbijzijnde bos dumpt. Geen gezeik aan je hoofd en je eigen baas spelen.
Floris Visman 