Biomimicry. Autopoiesis. Lease jeans. Geinige termen maar voor mij is er deze conferentie maar eentje die er ver bovenuit steekt. De Headset.
Niet een gewone microfoon met een koord dat zich al lopende als een wurgslang om je heen wikkelt en die je ongeveer in je mond moet stoppen omdat anders niemand je verstaat.
Nee, een heuse koptelefoon met lulijzer waarmee je meer lijkt op een figurant uit Star Wars.
Neem Antoine Heideveld, projectmanager. Zonder headset een monotoon prevelende domineeszoon, met oreert hij als een heuse Steve Job zonder zwarte coltrui als een strijder voor De Groene Zaak.
In de bloeitijd van de molenaars waren er echter nog geen headsets. Zij verhieven hun stem gewoon tot het volume van een kleine straaljager als ze collega’s wilden informeren over de laatste graanprijzen.
Ik had molenaar Gerrit Goedhart het liefst met een hap graan in zijn mond luidkeels boven iedereen uit horen toornen. Zoals toen. Maar ook molenaars gaan met hun tijd mee.
Duurzaamheid is ook zoiets waar ze nooit van hadden gehoord. Ze waren het wel maar het werd niet benoemd. Woorden met meer dan twee lettergrepen bestonden überhaupt nog niet.
Zij deden wat nodig was om te kunnen eten en warm te blijven. Om te kunnen eten.
Duurzaamheid blijkt tijdens de conferentie een lastig te definiëren begrip. Ik heb nog geen eenduidige omschrijving gehoord.
Ik schop mijn schoenen uit en ga op bed zitten. Het houdt mij nog steeds bezig. Ik kijk om heen of iedereen slaapt. Dan schuif ik hem zachtjes over mijn oren.
Misschien dat de headset helpt.
(Geschreven tijdens en in opdracht van de Benelux Conferentie 2013 in Apeldoorn)
Floris Visman 