Mijn laatste bijdrage aan de BeNeLux conferentie 2013.
Op de conferentie in Apeldoorn zijn veel onderwijzers. Dit is dan ook de groep waar het allemaal bij moet beginnen. Kinderen moeten duurzaamheid begrijpen en weten waar ze het voor doen.
De deelnemers weten zich vaak nog erg goed in ze te verplaatsen. Ze weten zichzelf vakkundig onzichtbaar te maken als ze moeten vertellen over een opdracht die ze hebben gemaakt en giechelen om grapjes over Roodkapje en de wolf. Gelukkig.
De eerste en opvallendste spreker van de woensdag is Manon Ruijters, lector STOAS. Op een hele lieve manier legt zij de ecologie van het leren uit. Je hebt volgens Ruijters onder andere kunstafkijkers, participeerders, kennisverwervers en ontdekkers. Allemaal met hun eigen manier van leren.
Grappig om te zien is het verschil tussen de Nederlanders en de Belgen die op het congres aanwezig zijn. De Belgen lachen in hun vuistje als de Nederlanders ontdekkers genoemd worden, want die zijn vaak stronteigenwijs. Belgen blijken meer kennisverwervers te zijn: Die houden niet van brainstormen. Iets met een gebrek aan hersens hoor ik iemand naast mij met een harde g mompelen.
De belangrijkste opmerking vond ik toch wel dat leren beheersen is en ontwikkelen loslaten. Natuurlijk kan je iets in je opnemen. De stortvloed aan informatie op de Benelux conferentie is daar een voorbeeld van. Zaak is dat je het loslaat en er je gang mee gaat, dan pas kan jij je ontwikkelen en kennis overdragen aan anderen.
(Geschreven tijdens en in opdracht van de Benelux conferentie)
Floris Visman 