Niet veel bands hebben zo’n herkenbare sound als Rise Against. Meteen vanaf de eerste track weet je; dit is een Rise Against album. The Black Market is een plaat uit het boekje. Maar dat is juist waar de schoen ook een beetje wringt. Een beetje maar.
De mannen van Rise Against zijn niet bepaald kleintjes in de muziekwereld. Hun vorige drie albums, The Sufferer & the Witness (2006), Appeal to Reason (2008) en Endgame (2011), haalden de top 10 in Amerika en ‘gingen daar goud’. En dat terwijl punkrock en hardcore (de rockversie) nou niet bepaald populaire genres zijn. Ze kunnen dus weldegelijk wat en hebben met Geffen dan ook een daadkrachtig label. Daarbij hebben ze sinds de oprichting in 1999 grotendeels dezelfde line-up met onder andere zanger Tim McIlrath en gitarist Joe Principe.
Om maar meteen met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: The Black Market is geen vernieuwende plaat. Er is niet ineenseen feature van Kendrick Lamar en ze zijn niet overgestapt op zoete popliedjes. Nou is dat natuurlijk gechargeerd en verwachten we dat ook niet, maar een beetje innovatie was wel op z’n plaats geweest. Rise Against heeft het kunstje inmiddels al lang en breed onder de knie en etaleert dat op hun nieuwe plaat.
Het album opent met The Great Die Off en meteen komt de stem van een uitgelaten McIlrath je tegemoet onder begeleiding van harde drums en snelle gitaren. I Don’t Wanna Be Here Anymore, de eerste single, gaat op zelfde voet verder. The Eco-Terrorist In Me en Awake Too Long zijn voorbeelden van de punkstijl die de band zich eigen heeft gemaakt. Je zit er meteen in, maar ze ontstijgen niet het niveau van hun vorige platen. Een positieve noot is dan weer de titeltrack met zijn tempowisselingen en sterke refrein.
Zo af en toe doorbreekt de band hun vaste patroon, bijvoorbeeld met het akoestische People Live Here. Door dit nummer op het album te plaatsen, zien we een glimp van waar Rise Against tot in staat is. McIlrath’s stem werkt wonderwel goed onder begeleiding van een niet versterkte gitaar. Een viool maakt het sfeertje compleet; hier willen we meer van. Helaas is het volgende (en laatste) nummer Bridges geen akoestische, maar een redelijk standaard rocktrack.
Het gevoel overheerst dat Rise Against een topplaat had kunnen maken als ze net iets meer hun best hadden gedaan en wat meer hadden durven innoveren. Toch is The Black Market een solide plaat geworden die goed is voor heel wat plezierige luisterbeurten.
Door: Nieuweplaat.nl
Floris Visman 