Mad Professor Sergio

Het is de thuishaven van Juventus, het decor van de filmklassieker The Italian Job en de geboortestad van Carla Bruni. Zo te horen is Turijn een ideale stad om mijn eerste Italië-ervaring op te doen. Sinds vorige week denk ik echter alleen nog maar met een verschrikkelijk gevoel aan Torino. Dankzij Sergio Canavero.

Wie mag dat dan wel niet zijn, zal je denken. Tot voor kort had ik de naam nooit gehoord. Voor mijn part was het een besnorde truffelboer uit Brescia. Of een werkloze gondelier. Was het maar waar. Sergio is neurochirurg in Turijn. In de stad waar Hannibal met zijn olifanten heldhaftig door de Alpen marcheerde, staat hij met een mesje in een schedel te poeren. Niets van dat had mij van mijn stuk gebracht. Een hersenstammetje meer of minder draai ik mijn hand niet voor om. Sergio ook niet, daarom heeft hij een nieuw plan: hoofden transplanteren.

De beste man heeft dit niet helemaal uit de lucht gegrepen, zegt hij. Immers, in de jaren ’70 is dit al eens gelukt. Wat hij vergeet te vermelden is dat dit niet om mensen ging, maar om apen. En dat deze apen na hun ontwaken het uitschreeuwden van pijn en verwarring, niet konden eten en na negen dagen stierven omdat hun lichaampje hun hoofd afstootte. Kleine stap naar de mens, volgens Sergio.

In theorie zou het erg welkom zijn in het enorm vergrijzende Italië. In Turijn is bijvoorbeeld meer dan dertig procent van de inwoners bejaard. Toch zie ik het moeilijk voor me. Het lichaam van een jonge afgetrainde god met daarop iets wat meer weg heeft van een enorme vleesgeworden rozijn met holle, doffe ogen. Ik zou mij ook verraden voelen als die stokoude pizzabakker mij sprintend inhaalt als ik weer eens wegren zonder te betalen. Want ja, ik zoek mijn slachtoffers verstandig uit.

Nee, het Turijn van de mad professor Sergio Canavero zou niets voor mij zijn. Geef mij maar de charme van een druilerige thuiswedstrijd van De Oude Dame. Op de tribune met een extra sterke espresso en een panino met pancetta en te veel mozzarella. Dat lijkt mij wel wat. Ik wil dat een Heel Oude Italiaan met een Heel Oud Lijf mij de weg probeert te wijzen naar het Museo Dell’Automobile. Ik zal naar hem luisteren en er geen woord van verstaan. Maar de voorzichtige en breekbare gebaren die hij maakt met zijn handen zijn voor mij het échte Italië.

Geschreven voor DitisItalie.nl