Zo schrijf je een keer uit de losse pols dat pizza ooit voor wereldvrede gaat zorgen, blijkt er ineens een Syrische vluchteling lappen deeg te verwarmen in een vluchtelingenkamp in Jordanië. Toch goed om te weten dat je gelezen wordt tot in het Midden-Oosten.
De Pizzeria van de Vrede, heet het zaakje van Abu Mahmood. Ergens in 2012 kwam hij bij het Jordaanse ‘Champs-Élysées’ terecht vanwege de strijd die aan de gang is in Syrië. Verwacht geen gezellige terrasjes bevolkt door Fransen met een baguette onder hun arm, Champs-Élysées is een ‘boulevard’ in een vluchtelingenkamp. In 2013 schreef Vice over het kamp (dat Za’atari heet): ‘If the severity of the Syrian conflict can, at least in part, be measured by the number of refugees it has created, the Za’atari camp is a microcosm of just how bad things have gotten across the border’. Dan weet je het wel.
De voormalig loodgieter Abu begon met het verkopen van sinaasappelsap. Maar zijn grote droom bleef mensen gelukkig maken met een margherita. Met geleend geld werd zijn droom werkelijkheid en sindsdien staat hij iedere morgen dolblij met een pizzaschep in zijn handen. Zijn bestsellers? De margherita en een pizza met gehakt, tomatensaus en uien. Een godenmaal als je niet op iedere hoek een houtovenpizzeria of een tent van Ron Blaauw hebt.
Als je denkt dat Abu het allemaal wel prima vindt, dan heb je het mis. Za’atari is een enorm kamp en voor veel vluchtelingen is De Pizzeria van de Vrede een eind weg. Daarom begon hij een bezorgservice. Even een bestellinkje elektrische scooters doen zit er niet in, dus voor Abu werd het een fiets. Nu bezorgt hij bijna vijftig bestellingen per dag. Zojuist kreeg hij een bestelling voor vijfhonderd vleespizza’s binnen voor een bruiloft.
In andere delen van de wereld staan wij juichend in de rij voor innovatie en luxe. Op de Maagdeneilanden bijvoorbeeld hebben twee zussen een achter gelaten zeilboot omgetoverd tot een pizzeria. Lekker dobberend in je luchtband aanmeren en drie vegetariana kopen, dat werk. Tienduizenden kilo’s drijvend staal in een warme zee en dan klagen over de hoeveelheid asperge op je pizza, het kan allemaal.
Voor Mahmood en alle andere bewoners van Za’atari die er vaak al jaren zitten, is er iets anders belangrijk. Zij willen zich vrij voelen. Zij willen het gevoel hebben geen nummer te zijn. Ze kunnen al jaren niet meer terug naar huis. Pizza geeft hun het gevoel van een ‘normaal’ leven. Even geen zorgen over een land in oorlog, maar gewoon je tanden in hete kaas met tomatensaus zetten en onderuit zakken.
Geschreven voor Da Portare Via
Floris Visman 