Ik las laatst dat het goed gaat met Britney Spears. Ze ziet er beter uit dan ooit tevoren en overweegt te trouwen met haar vriend. Ze heeft zelfs een nummer opgenomen met wandelende-reet-op-poten Iggy Azalea en dat gaat een hit worden. Dit zit mij niet lekker. Britney Spears hoort met een half kaalgeschoren kop en een slang om haar nek in een plasje van haar eigen urine te liggen. Ik mis het dat ze net iets lang staat te tongen met een stokoude Madonna. Ik hou er van dat mensen dezelfde fouten blijven maken, lekker vertrouwd.
Iemand die mij nooit in de steek laat, is Kanye West. Wie anders laat een van de grootste artiesten ooit op zijn nieuwe single in een achtergrond koortje meezingen over zijn dochter. Gelukkig vond wandelende-reet-op-poten twee, Kim Kardashian het prachtig. En dat komt Kanye goed uit. De man die een overtreffende trap voor megalomaan heeft uitgevonden, is gelukkig iemand waar je op kunt bouwen. Ik heb een alarm gezet voor nieuws over de rapper en de afgelopen dagen gaat het non-stop: ‘Kanye pleit voor zwarte James Bond’, ‘Kanye West wil standbeeld Kim Kardashian’. Het duurt niet lang of ik krijg een bericht binnen als ‘Rapper laat nieuwe prei soort naar zich vernoemen’.
Gelukkig was daar de afgelopen weken ineens D’Angelo. De plotselinge verschijning van zijn nieuwe album Black Messiah heeft de muziekwereld voor even gered. Hij maakte geen sextape voor publiciteit, liet zich niet, net als wandelende-reet-op-poten nummer drie Nicki Minaj, naakt in een bad met melk hijsen. Hij nam gelukkig ook geen selfie met Humberto Tan. Dan weet je zeker dat je de volgende dag voor een peloton camera’s moet uitleggen dat je ook niet weet hoe die Humberto zich langs de beveiliging heeft gewurmd.
Nee, D’Angelo kende de afgelopen jaren zijn eigen persoonlijke demonen, onder andere een hardnekkige drugsverslaving. Hij wist desondanks de afgelopen veertien jaar knap uit de spotlights te blijven. Een van de beelden die mij nuchter houdt is dit: de soulzanger die ’s ochtends aan de keukentafel zit. Eitje en toast voor hem. Zijn vrouw geeft hem de krant, argeloos slaat hij hem open. Hij haalt het roddel gedeelte eruit. Met zijn hond aan zijn zijde sloft hij naar de papierbak, gooit het weg en pakt zijn gitaar. Met het meest simpele gemak pingelt hij wat en zingt een refrein. Het is wonderschoon. Geen gedoe, geen aandachttrekkerij; gewoon muziek. Zijn hond jankt zachtjes, van genot.
Floris Visman 