Sneijder. Onze Sneijder, Neerlands hoop in bange dagen. Vaandeldrager van vijftien miljoen bondscoaches. Kleine, Kale, Klasbak. Wat doe je nou toch? Door Floris Visman
Afgelopen week stond er bezoek op de stoep in Milaan. Wesley deed open en kon nog net zijn Sneijdertje achter zijn ochtendjas verstoppen. Voor zijn neus stonden twee ongure types met veel te dikke jassen, zonnebrillen rechtstreeks uit een Israëlische popvideo en een soort zeldzaam dood dier op hun hoofd. “We want you,” klonk het in zeer gebrekkig Engels. Voor hij repliek kon geven werd er een fonkelnieuwe Hummer voor gereden. “This is for you. We want you to playings for us.” Wes krabte over zijn kale bol. “Who are you,” vroeg de Utrechter. “We Russians, we comings from Zenit.” Langzaam begon het te dagen. Helemaal toen hij een blanco cheque in zijn handen geduwd kreeg.
Sneijder speelt in een topcompetitie voor een topclub en is in de kracht van zijn leven. Met Inter won hij in 2010 de Champions League, werd hij kampioen van Italië en bereikte met het Nederlands elftal de finale van het WK. Hij zou wel gek zijn om in de vrieskou in een overschatte competitie te gaan spelen voor geld. “Heel veel geld,” zei Yo die naast hem kwam staan. In haar designerjapon maakte ze een gretige indruk. Ze legde haar elleboog op Wesleys hoofd en zei, totaal niet onder de indruk: “We want money, lot’s of it and a private plane plus a thousand kilo’s of gold. Just for the fun of it.”
Sneijder kijkt wanhopig naar Yo maar weet dat hij machteloos is. Tegen zijn Yo heeft hij niets in te brengen. Zij heeft hem in een wurggreep. In het begin vond hij het nog mooi dat zij de broek aan had. Hij had eindelijk de mooiste vrouw, dat was hem nog nooit gebeurd. Het schijnt zelfs dat hij in zijn oude wijk Ondiep een standbeeld van Yo wilde laten bouwen. Als het niet voor zijn familie en zaakwaarnemer was dan had daar nu een in brons gegoten Yo gestaan. Verblind door pure lust werd Wesley als een vlieg in het web van Yolanthe gewikkeld.
Yolanthe raakt naar de cheque en zoekt een pen. Wesley voelt zich heel zwaar worden. Hij wil wat schreeuwen, wat dan ook. Uit pure onmacht. Dan, wanneer Yo de cheque en een pen aan Wes wil overhandigen wordt het hem teveel en valt hij flauw. Vijf seconden later komt hij bij en voelt hij een stekende pijn in zijn rechterhand. Gebroken. Gered. Voor nu.
Floris Visman 