Bart en Christal Beydals vertrekken naar La Bourboule, een of ander gehucht in Frankrijk, waar ze een hotel overnemen van Nederlanders. De eind veertigers kwamen zonder baan te zitten en hoewel Christa een nieuwe baan vond bleef Bart thuis gedwongen overhemden strijken. Frankrijk bood een gemakkelijke uitweg, dachten ze. Door Floris Visman
In hun nieuwe onderkomen zouden ze een week worden ingewerkt door de oude eigenaren, ook Nederlanders. Na drie dagen nemen die echter de benen. Niet te vertrouwen, Hollanders in het buitenland. Bart blijft met koksmuts op zijn hoofd als een gebroken man achter. Hij zou leren koken maar niemand kwam naar het restaurant, dat bij het hotel hoort. Troosteloos staart hij in acht lege soepkommen. Hij pakt er eentje op en poetst wezenloos de randjes. Op de achtergrond hoor je de overladen auto van de vorige eigenaren nog het rubber verbranden.
Na een paar dagen blijken de stookkosten veel hoger dan belooft en blijkt hun koopcontract niet in orde. Na veel gesteggel en een zak geld armer kunnen ze eindelijk een hotel beginnen, al is dat hotel nu een goedkoop wegrestaurant/ motel geworden op een troosteloze locatie aan de Route Nationale. Zeg maar de Franse variant van een Van der Val aan de A2 maar dan met Coq au Vin in plaats van de varkenssaté. Bart loopt de hele tijd met een bepaalde blik in zijn ogen. Ik probeer de blik thuis te brengen. Dan weet ik het. Het is angst. De pure paniek van iemand die dacht in dat achterlijke Frankrijk met hun baguettes en chansons en croissants even een hotelletje te kunnen runnen. Gewoon met een baret op en drie kilo escargots onder je arm de hele dag over de Eiffeltoren lullen.
Fransen doorzien zoiets meteen. Is het niet de wietlucht dan wel het geld dat stinkt. Dit kan je zien als een metafoor maar je kan het ook letterlijk nemen. Fransen hebben een aantal manieren ontwikkeld over de jaren om dit Nederlanders betaald te zetten. De eerste is erg ingenieus vind ik zelf. Als je een restaurant koopt van Fransen dan koop je het personeel er bij. Daar ben je mooi klaar mee. Koop je een familierestaurant krijg je de twee mentaal zwakke dochters van Pierre of Jean-Jacques er bij. Stuur je ze naar de plaatselijke slager voor zes hazen, drie ganzen en een hangbuikzwijn, komen ze drie dagen later terug met veertig in olijfolie gedoopte stokbroden.
De tweede methode is financieel minder schadelijk maar laat waarschijnlijk een litteken achter op de ziel van de snel gekrenkte Nederlander. Voor deze list gaat de Fransman van het platteland helemaal naar de grote stad. Neem een grote stad, bijvoorbeeld Parijs. Hij zal daar voor een doos Pinot Blanc een zwerver op de kop tikken. De zwerver krijgt een goedkoop pak aangemeten en meldt zich bij het Nederlandse stel. Hier doet hij zich voor als burgemeester van het kut dorpje waar het hotel of restaurant staat. Dan legt hij de gewoontes uit. Zoiets als; de nieuwe inwoners moeten een jaar lang elke tweede zondag van de maand een zwangere geit van het hoogste gebouw in het dorp gooien.
Twee jaar later zit het stel er nog. Christa bekent geen hoogtepunten te kunnen opnoemen en hij, hij zoekt ondertussen angstvallig naar haar hand terwijl hij leeg in de camera staart. Overhemden strijken is zo erg nog niet.
Floris Visman 
Mooi stukje Caveman! Hoe romantisch de gedachte ook mag zijn, het is vaak toch ellende wat zo’n droom met zich meebrengt..
Thanks man! Binnenkort weer eens een ouderwetse mannenavond houden wat mij betreft!
Hum,
Ze lijken me anders best gelukkig en draaien nog steeds met hun tent Relais La Fleur….
Follow Up
In Oktober 2011 zijn we verhuisd naar het Departement Deux-Sèvres (Regio Poitou Charente) en hebben in het dorpje Maisonnay een bar/tabac/restaurant/motel gekocht.
La Bourboule (1e locatie Maart 2010 Auvergne) heeft veel gebracht….zowel positief als negatief! Helaas was het niet mogelijk om te komen tot een gezamenlijke overeenkomst en dit heeft ons, mede gezien de staat van onderhoud van het hotel, doen besluiten om ons heil elders te zoeken. Het hotel was niet op norm en natuurlijk wisten we dat bij aankomst, maar normaal gesproken dient de verhuurder de aanpassingen brandveiligheid voor zijn of haar rekening te nemen. Hierover was echter (helaas) geen discussie mogelijk. Dus na 1 ½ jaar hebben wij de stap gezet naar een nieuwe uitdaging in Maisonnay. Hier zijn we eigenaar van zowel het franse (bedrijf) «Fonds de Commerce » alsmede het onroerend goed (de panden en terrein, waaronder een grote vrachtwagenparkeerplaats) en dit bespaart veel ergernis en discussie.
We hebben het hier, ondanks het feit dat we « en campagne « wonen, redelijk naar onze zin! We hebben een prima leven, waarin we hard werken om de “Franse droom” te realiseren. In de wintermaanden zijn we vanaf maandag tot vrijdag geopend van ’s ochtends 07.00 uur tot ‘s avonds 21.00 uur. Vanaf 1 mei tot ongeveer eind oktober komt daar de zaterdag dan nog bij van 8.30 uur tot 14.30 uur. Dit betekent dat we gedurende de laagseizoen maanden heerlijk weekend hebben en er met onze camper op uit kunnen trekken en in de zomer op zondag de brocantes in de buurt kunnen afstruinen, nadat we eventuele hotelgasten van ontbijt hebben voorzien. We hebben hier alles op redelijke afstand……de Atlantische Oceaan op iets meer dan een uur. Cognac op een uur afstand, de Marais Poitevin op een half uur afstand, alsmede de steden La Rochelle, Ile de Ré, Niort, Poitiers, Bordeaux…..op redelijke afstand.
Al met al helemaal geen slecht leven vinden we! Inmiddels hebben we nog 1 medewerkster….de twee zussen, waar (ook) geen garen mee te spinnen viel, en die bij de overname inbegrepen zaten, zijn inmiddels alle twee weg en hiervoor in de plaats hebben we nu een top dame die ons ondersteunt bij alle dagelijkse werkzaamheden zoals het poetsen/schoonmaken van de kamers tot tussen de middag achter de grill de heerlijkste entrecotes en streekgerechten bakt!! Bart is inmiddels de vaste barman en Christa is naast kokkie ook gastvrouw in het restaurant. Deze rolbezetting bevalt uitstekend en hopen we nog een paar jaar vast te houden. Hierna volgt wellicht nog een nieuw avontuur, maar het kan ook maar zo zijn dat we hier blijven tot onze (franse)aowdatum!! Wie zal het zeggen?! Hoewel ons Motel/Restaurant Relais la Fleur niet echt een vakantie (eind) bestemming is, ligt het wel strategisch in een schitterende authentieke franse omgeving waar je oa prachtig kunt fietsen, motorrijden en vissen, maar ook nog gunstig voor degene die op doorreis zijn naar Spanje, namelijk redelijk op de helft.
Wellicht dat u ooit van de gelegenheid gebruik maakt en bij ons de benen wilt strekken. U bent van harte welkom!
Christa & Bart
http://www.relaislafleur.com