Mijn columnpje, geplaatst in de Gooi- en Eemlander.
In het Gooi heerst er enorme paniek onder nordic walkers. Nu er een dikke sneeuwlaag ligt voelen ze zich ontheemd. Ze hadden zich er net overheen gezet dat ze er bijlopen als opgewonden Duracell-konijnen. Nu dit.
Niemand heeft ze verteld dat er een andere situatie ontstaat als het sneeuwt. Massaal hebben ze het geprobeerd. Op een paar afgetrapte bergschoenen richting de hei. Het gaat nog, dachten ze. Dan zetten ze zich af met hun zogenoemde poles. Ziekenhuis Tergooi kende ineens een opmerkelijke stijging van gekneusde kunstheupen.
Kort voor deze onfortuinlijke speling van het lot probeerde een afvaardiging van de fanatiekste nordic-walkingclub van het Gooi het droogskieën tot olympische sport te promoveren. Als boegbeeld was Erben Wennemars mee. Die scheen ook iets met ijs te doen. De afvaardiging durfde de overenthousiaste beroepsleuteraar niet te vertellen dat nordic walking alleen wordt gedaan als er geen ijs in de buurt is. Met een vale Unox-muts over zijn oren getrokken lispelde hij iets over ‘de potentie van de sport’.
Met gevoel voor het zeggen van de verkeerde dingen heeft Wennemars de ‘bid’ professioneel om zeep geholpen. De delegatie droop teleurgesteld af. Erben schijnt nu ergens in Kenia op zijn knieën een groep
Masaï uit te leggen dat je een curlingsteen het beste een draai van 23 graden mee kan geven.
Floris Visman 