Jullie favoriete columnist was de afgelopen weken in Amerika en ik zag daar iets wat mij verbaasde. Het land van de bergen met vet en hopen suiker is glutenvrij, zelfs de pizza en het water.
Een paar jaar eerder was ik al in de Verenigde Staten. In New Jersey om precies te zijn. Van daar is het een klein uurtje met de trein naar The Big Apple, New York. Uiteraard ging ik als een echte toerist de hotspots af: Het Vrijheidsbeeld, de Brooklyn Bridge, Time Square en nog meer van die plekken die je absoluut geen realistisch beeld geven van een bevolking.
Afgelopen weken was ik wederom in Amerika, wederom bij mijn broertje die naar Brooklyn is verhuisd. Er is volgens mij maar een echte manier om een bevolking te leren kennen en dat is door het eten. Natuurlijk kun je in Shanghai drie uur lang naar de Pearl Tower loeren, maar veel beter is het nog om in een achteraf steegje onder een rottende luifel lokale spicy chicken naar binnen te schuiven terwijl je een voetmassage krijgt van een 102 jaar oude overgroot oma met reuma.
Zo heb ik het dan ook aangepakt in New York. Loop de deur uit, kies een kant, ga zes keer links of rechts en loop bij de meest aftandse diner naar binnen. Op de ramen staan met schreeuwende kleuren reclameteksten geschreven. WE NOW HAVE GLUTEN-FREE PIZZA of COFFEE FREE REFILL $1,99. Je weet dat je goed zit als die tentjes de naam van de eigenaar hebben. Tom’s of Sam’s Sugar Shack. Ik zeg maar wat. Een erg goed teken is het as er locals zitten die teksten uitslaan als: ‘When Brooklyn was still Brooklyn’ en ‘Joe just passed away, we named a sandwich after him.’
Mocht je meer bevestiging nodig hebben, let er dan op wie er binnenlopen. Meestal is het al genoeg als er iemand komt van een jaartje of tachtig, met een ooglapje, hevig leunend op een wandelstok. Als hij argwanend naar binnen loert, extra lang naar jou kijkt, dan naar de serveerster die er al dertig jaar werkt die op haar beurt zuchtend haar schouders ophaalt, weet je dat je een authentieke ervaring hebt.
Maar, er is iets vreemds aan de hand in New York en de rest van Amerika. In het land waar er vet bij de thee wordt gedaan en er zelfs suiker in het zout zit, is er een hype ontstaan. Een gezonde. Ergens hebben wat hipsters opgepikt dat de gluten, die we al eeuwen eten, niet goed voor je zijn. Binnen 48 uur waren zowat alle producten glutenvrij. Zelfs de verpakkingen van producten waar nooit gluten in hebben gezeten, schreeuwen nu dat ze geen gluten bevatten.
Misschien verandert Amerika wel. Misschien is het kwartje gevallen, denk ik als ik weer een hap zet in mijn Brooklyn Special Steak Sandwich Deluxe. De saus druipt op mijn schoot, maar ik heb er geen erg in. Ik probeer wat te zeggen, maar er zit een halve ui tussen mijn tanden. Ik neem een slok van mijn drie liter cola om mijn mond te spoelen en bestel een brownie met extra fudge en een dot slagroom. Gluten vrij, je moet ergens beginnen.
Geschreven voor Da Portare Via
Floris Visman 