Met heel veel wilde handgebaartjes en de stem van een operazanger met een zware griep onder de leden. En dan win je het Junior Eurovisie Songfestival. Vincenzo deed het en niet geheel toevallig is het ventje Italiaans.
Dit zijn bij uitstek de berichten die ik graag aan mij laat voorbij gaan. Ik ben geen fan van het Songfestival. Helaas leven wij in een land waar je door een grote bek te hebben, op een podium voor miljoenen mensen kunt laten zien dat talent wel eens een generatie overslaat. Dit soort mensen durf je nog geen boerenkool te laten verkopen op de plaatselijke markt.
Het Junior Songfestival is voor mij nog een stapje erger. Je vraagt je af of ze zich vrijwillig voor lul laten zetten. Geen fatsoenlijke band die je nog een plaatsje in hun line-up geeft als je met drie veren in je reet en een tooi op je hoofd hebt staan blèren over liefde en dat het leven een moeilijke test is en zo.
Maar mijn oog viel op de foto. Een uitbundig Italiaans ventje met een trofee in zijn handen. Hij kijkt alsof hij zojuist een pizza-abonnement voor het leven heeft gewonnen bij Patricio’s Povere Pizza Paleis. Dat leren Italianen van huis uit; emotie uiten. Geeft niet als het nep is. Krijg je een broek van hard schapenleer van je oud-tante dan kun je maar beter juichen als Maradonna in zijn hoogtij dagen, anders word je de familie uitgezet. Als je mazzel hebt hoef je slechts tien jaar onbetaald tomaten te plukken.
Wat uitmaakt is dat, volgens het nieuwsbericht, Vincenzo de enige jongen was die solo-zingend meedeed. Het is natuurlijk niet moeilijk om te winnen van duo’s. Er is er altijd eentje die meelift op de marginaal betere wederhelft. Het is geen toeval dat je nog nooit gehoord hebt van Henk & Ronde Ronnie. Laten we zeggen dat Ronnie nogal van pizza’s hield.
De nummers twee en drie waren Bulgarije en Armenië. Absoluut geen concurrentie, dat weet je. De Bulgaren staan er om bekend dat ze altijd met de hele familie optreden. In dit geval waren dat twaalf broers en zussen, allemaal aangekleed als de nationale mascotte; een gevlekte bunzing. Gedoemd. De Armenen zingen in een taal die lijkt op een combinatie tussen het geratel van een kapotte wasmachine en een hoestende ebola-patient. Niet aan te raden, tenzij je een avondje wilt lachen.
Nee, Vincenzo wist precies hoe je het publiek moest charmeren. Als een heuse Puberende Ramazotti maakte hij handkusjes naar zwijmelende meisjes en zweette hij precies genoeg om het er stoer uit te laten zien. Hij schreeuwde gepassioneerd Tu primo grande amore wat je eerste liefde betekent. Ik kijk nog eens goed naar de foto en zie dat ik mij heb vergist. Hij speelt niet. Die grote liefde is zijn moeder. Ik ben mijn vertrouwen in Italianen dus toch niet kwijt.
Geschreven voor Da Portare Via
Floris Visman 