Mam,
Ik schrijf je terwijl er een pannetje aardappels staat te koken. Daar gebruiken ze hier een pan voor, snap jij dat? Ze doen er wat zout bij en dan wat boter. Ik stelde voor Sisig te maken, maar blijkbaar is het in Nederland niet normaal om fijngehakte varkenswang te eten. Maar aardappels koken lukt nu wel. Volgens mij zijn ze blij.
De kinderen van Hanneke en Egbert-Jan (Ik moet altijd lachen als ik zijn naam hoor, zij weten niet het in het Filipijns Enorme Zak Rijst betekent) zijn 4, 6, 8 en 14. Ik vind hun namen moeilijk om uit te spreken dus ik noem ze Hey You. Maar het maakt niet uit wat ik zeg, luisteren doen ze toch niet. Heb ik trouwens al gezegd dat ik een fiets heb gekregen? Zo eentje met een bak voorop, daar stop ik de kinderen dan in. Ik heb maar niet gezegd dat ik aan een bagagedrager genoeg heb. Daar kan ik zo een hele huisraad op kwijt.
Hoe gaat het trouwens met Alan? Slaap hij al beter? Je telefoonwinkeltje kwijtraken is één, maar een gebroken been betekent niet kunnen zoeken naar nieuw werk. En dan ook nog eens de scooter aan de praat proberen te krijgen. Schreef je nou dat het frame doormidden is gebroken? Lopen gaat inderdaad lastig met een gebroken been. Egbert-Jan (Haha) had laatst zijn rechtervoet verstuikt, hij wordt nu al twee weken door een privé-chauffeur rondgereden.
De oma van Hanneke was vorige week jarig. Ze is 94 en woont in een verzorgingstehuis. Ze wilde dat ik meeging, want de jongste drie waren lastig. Oma zit in Laren dus het is maar tien minuten met de auto. Volgens mij heeft Hanneke haar moeder al een jaar niet meer gezien. Ze is wel heel erg druk met haar gallery. Ze heeft daar moderne kunst hangen. Volgens mij koopt er wel eens iemand wat.
Haar oma deed mij een beetje aan jou denken, mam. Ik moest een huilen toen ik haar zag. Niet alleen omdat ze mij aan jou doet denken, maar omdat ze er zo eenzaam uitzag. Ze vertelde mij dat ze één keer in de drie dagen bezoek krijgt van een stevige mevrouw die haar dan wast. Ze praten over GTST en over dat die en die weer met zus en zo vreemd is gegaan. Of ik koffie wil. Voor ik kon antwoorden riep Hanneke dat we moesten gaan. Iemand was benieuwd naar een schilderij. Eend Op Het Droge. Kost zestienduizend euro. geloof je dat? Het lijkt meer op een grote klodder rode verf met drie houtsplinters om een leeg colablikje heen. dat is het volgens mij ook.
Ik kan deze keer geen geld meesturen. Naast mijn telefoonrekening, avondjes uit (niemand kent hier volkszanger Yowoni Younghusband!) en kapperafspraken, moet ik ook geld voor een ticket apart houden. Ik heb de kids een keer na zessen naar tekenfilms laten kijken. Niet educatief genoeg en dat is een strafpunt. Daar heb ik er nu drie van en bij zes verbreken ze mijn contract. Zeg maar tegen Alan dat ik mijn best doe om komende maand wat te sturen. Er zit hier een massagesalon. Daar nemen ze ook meisjes zoals ik aan. Het is zwart en ik heb maar niet verder gevraagd naar de extra behandelingen. Massagesalon De Zwetende Hand heet het.
De aardappels zijn klaar geloof ik, dus ik stop nu met schrijven. Geef Bayani en Elena een knuffel. Zij zijn mijn alles, dit doe ik voor hun.
Liefs,
Je dochter
Floris Visman 